Arnoud Bakker/Three Graces, 2007
De foto van Arnoud communiceert romantiek en esthetica. Het communiceert een gevoel van tijdloosheid wat door de film goed tot zijn recht komt. Ik denkt dat in het tijdperk waar wij momenteel in leven, waar fotografie iets van iedereen is, is er een zoektocht naar wat speciaal is in de fotografie. Daarom schakelen veel mensen momenteel denk ik over naar analoog.
Stan Brakhage/Mothlight, 1963
De foto waar ik meteen aan dacht toen ik naar de foto keek en de tekst las, was het project mothlight (1963) van Stan Brakhage. Officieel is het een experimentele film zonder het gebruik van een camera. Wat te zien is, is een verzameling van vleugels van motten, bloemblaadjes, en gras sprietjes. De voorwerpen waren vastgezet tussen twee 16 millimeter films en afgespeeld door er licht doorheen te laten.
Ik dacht aan dit beeld naast die van Arnoud Bakker omdat ze beide analoge fotografie/film hebben gebruikt op de manier waar het essentially niet voor gemaakt is. Het grote verschil is natuurlijk wel dat het project van Stan Brakhage plaatsvond in 1963, toen de analoge fotografie nog de enige soort fotografie was die beschikbaar was. Maar ik denk wel dat het beide gemaakt is met de overtuiging om iets compleet anders te doen dan wat tot nu toe gedaan is.
Arnoud Bakker/Three Graces, 2007
Stan Brakhage/Mothlight, 1963
Jaap Scheeren / uit: I am here but why?, 2012
Het beeld van Jaap Scheeren communiceert de verlorenheid die Jaap voelt naar zijn fotografie. Ik denk dat alle fotografen of creatieve mensen soms verloren zijn in waarom zij kunst maken en wat ze daarmee willen bereiken. Ik vind het goed om te lezen dat zelfs grote fotografen daar soms mee zitten. Om zijn gevoelens zo duidelijk over te zetten in fotografie vind ik super mooi.
Carlijne de Wit/ Broumov, 2018
Ik heb een van mijn eigen foto's ermee gecombineerd, niet omdat het relevant is aan het thema maar meer omdat de boos die ik vorig jaar fotografeerde ook een soort leegte heeft, het is een bijna perfecte boom die helemaal alleen staat. Dat komt niet erg vaak voor. Ik heb de foto's dus gecombineerd aan elkaar in beeld en niet zo zeer aan inhoud, maar wel een beetje aan het gevoel wat de foto's beide overbrengen.
Jaap Scheeren / uit: I am here but why?, 2012
Carlijne de Wit/Broumov, 2018
Ton Hendricks/Tulani, uit: Global Street Child, 2010
Ton Hendricks verteld over hoe hij in diverse landen straatkinderen fotografeerde en interviewen. De kinderen poseren voor de foto en geven daarna een interview over hun leven op de straat.
Deze serie deed me denken aan een project die ik al een tijdje volg op instagram en facebook. Het heet "Humans of New York" waar verschillende fotografen, eerst door New York maar door het grote succes nu over heel de wereld, foto's maken op straat. Ze stappen af op mensen die hen opvallen en posten de foto op facebook met een kort verhaaltje over de persoon of een quote die de persoon vertelde.
Ton Hendricks/Tulani, uit: Global Street Child, 2010
Humans of New York
Humans of New York
Humans of New York
Jan Hoek/no:11, uit: Sweet Crazies, 2011
Ik bewonder de werkwijze van Jan Hoek. Dat hij zo veel tijd in zijn modellen steekt om precies te krijgen wat hij wilt vind ik heel knap. Ook laat hij een kant zien van de wereld die over het algemeen weg gecijferd wordt, of mensen waar niet veel aandacht aan besteed wordt zeker niet in landen zoals Ethiopie.
David Lachapelle/Rape of Africa, 2009
Als ik naar de foto van Jan Hoek kijk is er meteen te zien dat iets niet klopt. De man zit op een royale troon maar er is goed te zien dat hij niet koninklijk is. Door het kleurgebruik maar ook door de dubbele betekenis van de foto kwam ik uit op Rape of Africa van David Lachapelle. Ik had eerst alleen het jongetje met het geweer in mijn hoofd aangezien dat deel van de foto ook vaak los te zien is. Rape of Africa heeft een heel ander achterliggend verhaal dan dat van Jan Hoek en toch vind ik dat het te vergelijken is in de manier dat zij allebei een verhaal vast leggen. Lachapelle doet dat door zo veel mogelijk elementen te laten zien of te verdraaien naar wat hedendaags. Jan Hoek houd zijn foto heel simpel waardoor alle focus zich vestigt op de man. Daardoor is al snel op te merken dat de man niet op de troon hoort.
Jan Hoek/no:11, uit: Sweet Crazies, 2011
David Lachapelle/Rape of Africa, 2009
Jenny Boot/Grief and Submission - 1, 2011
De foto van Jenny Boot communiceert verlies, verdriet en verlangen. Ik lees in de foto een soort gemis naar iemand die overleden of weg is. Ze probeert vast te houden maar het is overduidelijk dat dit niet lang gaat duren. De huid heeft een enorme plasticiteit door het licht wat op het lichaam schijnt. Ook straalt het iets ouderlijks uit door de meubels maar ook door de vignet.
Erwin Olaf/Separation,2003
Separation is een werk van Erwin Olaf wat eigenlijk als eindwerk een film is. De film gaat over een kind met zijn ouders. Ze zijn allemaal gekleed in een zwart pak wat ze gescheiden houdt. De ouders en het kind proberen contact met elkaar te zoeken maar telkens lukt het niet. In de foto is te zien dat het kind uitreikt naar de moeder en de moeder ook naar de kind maar er blijft een ruimte tussen hen in. Dit past bij de foto van Jenny Boot omdat de inhoud beide gaat over een verlies of een band die lastig te grijpen is of niet bestaat.
Jenny Boot/Grief and Submission - 1, 2011
Erwin Olaf/Separation, 2003
David Galjaard/uit: Concresco, 2009
Deze twee foto's heb ik bij elkaar gezocht omdat ze beide vrij druk zijn. Ik dacht meteen aan een foto die ik vorig jaar maakte die ook vrij druk is maar toch een opvallend element heeft, de stoel. Bij de foto van David Galjaard is dat de grote steen van de bunker. Eerlijk gezegd waren de pratende mannen het laatste wat mij opviel aan de foto. Ik denk dat mijn foto dezelfde drukte en rommel communiceert maar wel veel kleurrijker is. De foto van David gaat over bovengrondse bunkers die gebouwd werken uit angst voor een buitenlandse aanval. Toevallig genoeg is de foto van mij ook dicht bij ondergrondse bunkers is genomen.
David Galjaard/uit: Concresco, 2009
Carlijne de Wit/Broumov, 2018
Martin Roemers/Kolkata, India, uit: Metropolis, 2008
Ik vind persoonlijk de foto van Martin Roemers een beetje saai, dit is een best normale straat in India dus daarom vind ik dat er niet veel bijzonders gebeurd. Ook al is de techniek wel knap en is het wel een foto waar je lang naar kan kijken. Door wat er gebeurd met de lange sluitertijd moest ik denken aan het werk "extended" van Gilbert Franco. Hij neemt daarin foto's van verschillende fotografen; Nino Yap, Carlos DiQuercia, Joanna Wilinska, Zean Vo, en Charudutt Chitrak en vervormt ze door de foto's uit elkaar te rekken.
Martin Roemers/Kolkata, India, uit: Metropolis, 2008
Carlos Diquercia/Gilbert Franco
Nino Yep/Gilbert Franco
Michel Szulc Krzyzanowski/Vista #8, uit: Vista, 1997
Michel Szulc Krzyzanowski werkt vooral uit intuïtie en verbind zijn eigen wereld met de maatschappij. Daaruit is een foto ontstaan waar vele elementen van pas komen. De combinatie van mens, natuur en wetenschap. Een fotografie die me daar aan doet denken is Lotte van Raalte. Ik heb haar laatst mogen zien werken en zij handelt ook heel veel vanuit intuïtie. Ze connect met haar modellen en kijkt dan wat wel en niet werkt. Ook zij behandeld in haar fotografie haar positie in de maatschappij en wat voor kijk zij hierop heeft. En ze combineert vaak mens en natuur in haar beelden.
Michel Szulc Krzyzanowski/Vista #8, uit: Vista, 1997
Lotte van Raalte/Lanzarote Editorial, 2018
Alex ten Napel/Renske, uit: Waterportretten, 2010
De waterportretten van Alex ten Napel fascineren mij omdat het heel simpel is. De foto's zijn voor een witte achtergrond in een studio. Door het vierkante formaat en de plaatsing in het midden is alle aandacht gefocuste op het meisje. Een fotografe die dat ook vaak doet is Rineke Dijkstra. De foto's zijn heel simpel door de plaatsing in het midden en de rustige achtergrond. Hierdoor is alle aandacht bevestigt op de uitdrukking en houding van het meisje.
Rineke Dijkstra, Kolobzreg, 26-7-1992
Alex ten Napel/Renske, uit: Waterportretten, 2010
Rineke Dijkstra, Kolobzreg, 26-7-1992
Reinier Gerritsen/uit: Wall Street Stop, 2009
Deze foto fascineert mij omdat het niet 1 foto is maar een samenstelling van meerdere beelden, dit vormt een interessant beeld van verdraaiing van de werkelijkheid. Door de metro en de drukte van het beeld wat meestal inde metro zo is deed het me denken aan het werk van Michael Wolf. In 2010 bracht Michael het boek uit Tokyo compression, waarin mensen te zien waren in een drukke metro. De foto's zijn genomen vanaf buiten de metro door het raampje van de deur. Daar zijn mensen te zien die tegen het raam worden aangedrukt door de drukte.
Reinier Gerritsen/uit: Wall Street Stop, 2009
Michael Wolf/Tokyo Compression
Wout Berger/uit: When I open my eyes,2011-2012
Toen ik voor het eerst deze foto's van Wout Berger zag dacht ik dat het te simpel was om echt een kunst vorm te laten zien. Echter gaat de foto serie juist om de simpliciteit van de foto's. Ze laten alle 3 lucht en water zien, niet meer dan dat. Maar het draait in de foto's juist om de illusie, het water en de vele veranderingen van het licht. Het is dus niet het water en de lucht die we moeten waarnemen maar het licht en hoe licht kan vallen. Licht op zichzelf is onzichtbaar maar door andere elementen wordt het zichtbaar.
Daisuke Yokota/Color Photographs, 2015
Dit deed mij denken aan het project Color Photographs van Daisuke Yokota. De foto's uit deze serie zijn niet echt foto's maar het fysieke aspect van film. Het zijn meerdere groot formaat kleur film over elkaar heen ontwikkelt en belicht. Hiermee probeert de fotograaf te laten zien dat fotografie niet draait om de camera maar om hoe er om wordt gegaan met de foto.
Wout Berger/uit: When I open my eyes,2011-2012
Daisuke Yokota/Color Photographs, 01, 2015
Daisuke Yokota/Color Photographs, 05, 2015
Freek van Arkel/Tweede Maasvlakte,2012
Wat deze foto's en de fotograaf onderscheid van andere foto's die die dag genomen konden worden is het hoge standpunt die de fotograaf aanneemt. Een hoger standpunt is over het algemeen interessant omdat dat is hoe je de wereld is het dagelijks leven niet tegen komt. Dit zorgt ervoor dat het beeld veel sterker over komt. Een foto waarbij dat ook gebeurd is 2015 NCAA Tournament van Greg Nelson waarmee hij in 2016 de "Photo Contest, Sports, Singles, 2nd prize" van World Press Photo won. Het belangrijkste deel aan de foto is het hogere standpunt. Daardoor lijkt het op het eerste gezicht alsof je het silhouette van de mensen ziet. totdat je er achter komt dat het de schaduwen zijn. Dat is een super goed fotografisch inzicht geweest en hele goede timing.
Freek van Arkel/Tweede Maasvlakte,2012
Greg Nelson /NCAA Tournament, 2015
Joost van den Broek/Terugkeer missie Uruzgan,uit: Goed Volk, 2006
Fotojournalistiek is een heel mooi en gebaarlijk beroep. De foto's zie ik meestal in World Press en ik vind het bewonderingswaardig om te zien hoe fotografen zulke belangrijke momenten kunnen vastleggen. Ergens waar niemand is en een beeld die niemand zit. Het is altijd heel overduidelijk en heel hard en moeilijk om te zien. Dit werk van Joost van den Broek heeft ook iets weg van de World Press foto's. Deze twee foto's passen bij elkaar omdat het beide over een kind gaat die in veiligheid gebracht wordt van de oorlog.
Joost van den Broek/ Terugkeer missie Uruzgan, uit: Goed Volk, 2006
Warren Richardson/August 28, 2015
Marco van Duyvendijk/Cosplay,2009
Deze foto van Marco van Duyvendijk gaat over dat meisjes in Zuid-Korea die naar school uniforms aan moeten en in het weekend pas echt hunzelf kunnen zijn en hun eigen kleding aan mogen doen. Deze foto deed mij meteen denken aan een project in Shanghai van Erwin Olaf. Bij zijn expositie hingen in de zaal vijf schermen van portretten van Aziatische vrouwen die om de beurt iets zeiden; look at me, touch me, hear me, love me, create me. Hierin zie ik een nood aan aandacht, om gezien en gehoord te worden voor wie de vrouwen zijn. Dit sluit niet alleen visueel maar ook qua betekenis aan aan het werk van Marco van Duyvendijk.
Marco van Duyvendijk/Cosplay,2009
Erwin Olaf/Shanghai, Du Mansion, Portrait 01
Lana Mesic/uit: 17 Erased Portraits,2011
Lana Mesic en Alma Haser bewerken beide portret foto's. Maar Lana Mesic bekrast en gumt haar foto's weg in een vervaging van identiteit en Alma Haser versterkt de portretten door ze te bewerken. Ze heeft veel verschillende projecten waarin ze verschillende pasfoto's op dezelfde manier bewerkt net als Lana Mesic. De foto's van Lana zien er ouder uit dan uit 2011 ook door de manier waarmee ze ze bewerkt heeft. Het is duidelijk dat ze dat zelf gedaan heeft en dan gefotografeerd maar bij Alma Haser blijft er een vraag of het echt op gephotoshopped is.
Lana Mesic/uit: 17 Erased Portraits,2011
Alma Haser
Alma Haser / Cosmic Surgery
Alma Haser / Within 15 Minutes
Alma Haser / I always have to repeat myself
Rogier Fokke/Lotte Huffener-Veffer,uit: Ogen van de oorlog,2012
De tweede wereld oorlog was een strijd voor het leven. De vrouw in de foto van Rogier Fokke wilde leven en heeft gestreden voor de levenslust. Het project van Tony Luciani wat hij samen met zijn moeder maakt gaat ook over de wil voor het leven. Zijn moeder lijdt aan dementie maar leeft op als haar zoon foto's van haar maakt. Daarom is hij een kunst project gestart samen met zijn moeder. waarin hij quote; “Het leven gaat niet over wachten tot we sterven. Het gaat over willen leven.”
Rogier Fokke/Lotte Huffener-Veffer,uit: Ogen van de oorlog,2012
Tony Luciani
Tony Luciani
Tony Luciani
Kadir van Lohuizen/River of Hope, uit: Via PanAm, 2016
Zodra ik naar de foto van Kadir van Lohuizen keek dacht ik aan de foto van Nick Ut. Een van de bekendste en controversiële foto's in de wereld. Beide foto's gaan over vluchten, rennen en ik een benauwde situatie. Ook al is de foto van Nick Ut een hele erge en intense foto. Toch deed het me ook qua layout, positie en actie denken aan de foto van Kadir van Lohuizen.
Kadir van Lohuizen / River of Hope, uit: Via PanAm, 2016
